Πλησιάζουμε αισίως(;) στο
τέλος της «πρώτη φορά Αριστεράς» διακυβέρνησης και το ΧΑΑ, από την αρχή του
έτους, εκμεταλλευόμενο την “έξοδο” από τα μνημόνια και την διεθνή συγκυρία αλλά
και προεξοφλώντας την αλλαγή διακυβέρνησης έχει επιδοθεί σε ένα δυνατό ράλι
αποδόσεων. Στην εξάμηνη αυτή πορεία του έχει δημιουργήσει όχι μόνο μια ισχυρή
(πλαγιοανοδική) γραμμή στήριξης αλλά, και σε αυτό θα επικεντρώσω, μια γραμμή αντίστασης πέντε -μέχρι
τώρα- κορυφών (θα την έλεγα άνω όριο
των θετικών προσδοκιών) η οποία συγκρατεί την πορεία του ΓΔ όταν αυτός
φτάνει σε επίπεδα “υπερθέρμανσης”. Μάλιστα ένα μήνα προ των ευρωεκλογών
δημιουργήθηκε μια μικρής έκτασης διόρθωση –προφανώς λόγω της εκλογικής
αβεβαιότητας- η οποία σε χρόνο μηδέν αναιρέθηκε τις δυο-τρεις επόμενες των
εκλογών συνεδριάσεις. Έχοντας κατά νου και την απόκλιση του RSI
θεωρώ ότι
σχέση της γραμμής αυτής με τον ΓΔ θα επικαιροποιηθεί –ίσως και να αναθεωρηθεί- ανάλογα
με τα εκλογικά αποτελέσματα. Αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ ή σχηματισμός κυβέρνησης
συνεργασίας (με το ΚΙΝΑΛ ή κάποιο μικρό Δεξιό κόμμα) έχει μεγάλες πιθανότητες
να οδηγήσει σε εκτίναξη του ΓΔ πάνω από την κρίσιμη αυτή γραμμή.
Χρήσιμο για τα διάφορα
μετεκλογικά σενάρια είναι να δούμε με ποιες προϋποθέσεις εκλέγεται αυτοδύναμη
κυβέρνηση όπως το παρουσιάζει η Καθημερινή:
«Προκειμένου
το πρώτο κόμμα να έχει αυτοδυναμία, πρέπει να συγκεντρώσει ποσοστό τουλάχιστον
40,4%, ωστόσο το αναγκαίο αυτό ποσοστό “μειώνεται κατά 0,4% για κάθε ποσοστιαία
μονάδα που παίρνουν αθροιστικά τα εκτός Βουλής κόμματα”, τονίζει ο κ.
Διαμαντόπουλος. Κατά συνέπεια, είναι εξαιρετικά καθοριστικό το πόσα κόμματα θα
αποτελούν την επόμενη Βουλή, πόσα δηλαδή θα ξεπεράσουν το όριο του 3% που
απαιτείται.
Επιχειρώντας
μια –εν πολλοίς αυθαίρετη αλλά διαφωτιστική– προσέγγιση σε αναλογία με βάση τα
αποτελέσματα των ευρωεκλογών όπου τα εκτός Βουλής κόμματα (λοιπά) συμπλήρωσαν
ποσοστό 21% συνολικά, η Νέα Δημοκρατία με το ποσοστό 33,12% θα εξέλεγε 155
έδρες στη Βουλή και θα κατόρθωνε την αυτοδυναμία. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο
καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά σε αυτές
τις εθνικές εκλογές, καθώς το 12% του ποσοστού των κομμάτων που έλαβαν κάτω του
3%, αναλογεί σε κόμματα τα οποία δεν κατεβαίνουν στις εθνικές εκλογές. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές έλαβαν μέρος 40
κόμματα (καθώς το κόστος συμμετοχής είναι πολύ μικρό σχετικά), ενώ στις εθνικές
εκλογές ο αριθμός των κομμάτων που θα συμμετάσχουν περιορίζεται στα 20. Κατά
συνέπεια και το συνολικό ποσοστό των κομμάτων που δεν θα επιτύχουν το αναγκαίο
3% αναμένεται να μειωθεί σημαντικά. Επίσης, οι ψηφοφόροι στις εθνικές εκλογές
προσέρχονται με διαφορετικά κριτήρια από εκείνα των ευρωεκλογών. Για
παράδειγμα, το ΜέΡΑ 25 με ποσοστό 2,99% δεν κατάφερε να εκλέξει ευρωβουλευτή
για μόλις λίγες δεκάδες ψήφους, ωστόσο όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις είναι
πολύ πιθανό να καταφέρει να εισέλθει στην εθνική Βουλή.
Ενδεικτικά,
εφόσον το ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων συνολικά φτάσει το 9%, το πρώτο
κόμμα θα εξασφαλίσει αυτοδυναμία με ποσοστό 36,8%, ενώ αν το ποσοστό
αναντιπροσώπευτων κομμάτων κατέβει στο 6%, απαιτείται 38% για το πρώτο κόμμα
προκειμένου να εξασφαλίσει αυτοδυναμία. “Η διαφορά των δύο πρώτων κομμάτων
μεταξύ τους δεν παίζει ρόλο όσον αφορά την αυτοδυναμία. Θα μπορούσε θεωρητικά
το πρώτο και το δεύτερο κόμμα να έχουν μόλις μία ψήφο διαφορά και πάλι το πρώτο
κόμμα να εξασφαλίσει αυτοδυναμία”, εξηγεί ο ο κ. Διαμαντόπουλος».
Για να το πω με απλά λόγια αν αθροιστικά το ποσοστό
των κομμάτων που μείνουν εκτός Βουλής ανέλθει στο 3% τότε για να βγει αυτοδύναμη
κυβέρνηση χρειάζεται ποσοστό τουλάχιστον 39,2%. Αν αθροιστικά το ποσοστό των
κομμάτων που μείνουν εκτός Βουλής ανέλθει στο 4% τότε για να βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση
χρειάζεται ποσοστό τουλάχιστον 38,8% κ.ο.κ. όπως φαίνεται στο παρακάτω διάγραμμα.
Δυο ακόμη πρακτικά παραδείγματα: τον Σεπτέμβριο του
2015, με 35,5% ο συριζα δεν κατάφερε να κατακτήσει αυτοδυναμία καθώς το άθροισμα
των κομμάτων που έμειναν εκτός Βουλής ανήλθε στο 6,4% ενώ αν τα αποτελέσματα
των τελευταίων ευρωεκλογών ίσχυαν και στις βουλευτικές εκλογές, η ΝΔ με 33,1% θα
έπαιρνε 155 έδρες και αυτοδυναμία επειδή το άθροισμα των εκτός Βουλής κομμάτων έφτασε το 21%.
Σχετικό:
Τα «κλεμμένα»
» Όπως έλεγα, λοιπόν, ο [θηριοδαμαστής] Ουώλλας –“Βασιλιά” Ουώλλας τον φωνάζαμε- δεν φοβότανε τίποτα, ούτε
ζωντανό ούτε πεθαμένο. Βασιλιάς με τα όλα του. Τον είχα δει μεθυσμένο να έχει
βάλει στοίχημα και να μπαίνει στο κλουβί λιονταριού που έχει αγριέψει, και
χωρίς καν μπαστούνι να το δαμάζει. Μόνο με γροθιές στη μύτη.
[…]
» Η μαντάμ Ντε Βιλ κοίταζε τον Βασιλιά Ουώλλας και ο Βασιλιάς Ουώλλας
κοίταζε τη μαντάμ Ντε Βιλ, ενώ ο Ντε Βιλ κοιτούσε με ύφος σκοτεινό. Εμείς τον
προειδοποιούσαμε τον Ουώλλας, αλλά του κάκου. Γέλασε στα μούτρα μας, όπως
γέλασε και στα μούτρα του Ντε Βιλ μια μέρα που του έχωσε το κεφάλι μέσα σε ένα
μπουγέλο με κόλλα, γιατί είχε όρεξη για καβγά.
[…]
» Πέρασαν κάμποσοι μήνες[…]
» Περνώντας από τα αντίσκηνα που είναι τα καμαρίνια, έριξα μια ματιά μέσα
από μια τρύπα στον μουσαμά μπας και τον εντοπίσω. Δεν ήταν εκεί, αλλά ακριβώς
μπροστά μου είδα τον Βασιλιά Ουώλλας, με το στενό του παντελόνι, να περιμένει
τη σειρά του να μπει στο κλουβί με τα λιοντάρια. Και διασκέδαζε παρακολουθώντας
ένα ζευγάρι ακροβάτες που τσακώνονταν. Αλλά κι όλοι οι υπόλοιποι μέσα στο
αντίσκηνο το ίδιο πράγμα παρακολουθούσαν, με εξαίρεση τον Ντε Βιλ, που πρόσεξα
πως είχε καρφωμένο το βλέμμα του στον Ουώλλας με απροκάλυπτο μίσος. Αλλά ο
Ουώλλας και οι άλλοι ήταν πολύ απασχολημένοι με τον καβγά για να το αντιληφθούν
αυτό κι ό,τι άλλο ακολούθησε.
» Εγώ όμως τα είδα όλα από την τρύπα του μουσαμά. Ο Ντε Βιλ έβγαλε από
την τσέπη του το μαντίλι του, έκανε τάχα πως σκούπιζε τον ιδρώτα από το πρόσωπό
του (είχε ζέστη εκείνη τη μέρα) και ταυτόχρονα πέρασε πίσω από την πλάτη του
Ουώλλας. Το ύφος του με ανησύχησε, γιατί δεν είδα πια μόνο μίσος˙είδα και θρίαμβο.
» “Δεν είναι να του ’χεις εμπιστοσύνη του Ντε Βιλ” σκέφτηκα, και αλήθεια
λίγο ξαλάφρωσα όταν τον είδα να βγαίνει στον εξωτερικό χώρο του τσίρκου και να
ανεβαίνει σ’ ένα αυτοκίνητο για να πάει στην πόλη. Λίγα λεπτά αργότερα, ήμουν
στη μεγάλη τέντα, όπου είχα πετύχει τον Κόκκινο Ντέννυ. Ο Βασιλιάς Ουώλλας
έκανε το νούμερό του, και το κοινό κοιτούσε μαγεμένο. Είχε όρεξη για αγριάδες,
κι όλο τσιγκλούσε τα λιοντάρια μέχρι που άρχιζαν να του μουγκρίζουν, όλα,
δηλαδή, εκτός από τον γερο-Ωγκάστους, που παραήταν χοντρός
και τεμπέλης για να τσιγκλιστεί από οτιδήποτε.
» Στο τέλος, ο Ουώλλας έριξε μια με το μαστίγιο στα γόνατα του γέρικου ζώου
για να πάρει θέση. Ο γερο-Ωγκάστους, βλεφαρίζοντας καλοκάγαθα, άνοιξε το στόμα
του κι ο Ουάλλας έχωσε μέσα το κεφάλι του. Και τότε τα σαγόνια έκλεισαν, χρατς,
κι αυτό ήταν».
Ο Λεοπαρδαλάκιας έσκασε ένα γλυκό,
μελαγχολικό χαμόγελο και το απόμακρο βλέμμα ξαναγύρισε στα μάτια του.
«Και αυτό ήταν το τέλος του Βασιλιά Ουώλλας» συνέχισε με τη θλιμμένη
σιγανή φωνή του. «Όταν καταλάγιασε η
αναστάτωση, βρήκα την ευκαιρία και έσκυψα και μύρισα το κεφάλι του Ουώλλας. Και
φτερνίστηκα».
«Είχε… τι είχε…;» ρώτησα με αφόρητη προσμονή.
«Ταμπάκο –του το είχε ρίξει στα μαλλιά ο Ντε Βιλ, εκεί στα καμαρίνια. Δεν
το ’κανε επίτηδες ο γερο-Ωγκάστους. Απλώς φταρνίστηκε».
Τζακ Λόντον, Η ιστορία του θηριοδαμαστή
