(Επαναδημοσίευση παλαιότερου άρθρου μου του Μαρτίου του
2012 στο capitalblogs.gr)
Συνήθως οι υποστηρικτές τής άποψης πως «οι ΔΥ είναι
πολλοί και κοστίζουν ακριβά» –άρα είναι υπεύθυνοι για το υπέρογκο χρέος-
αρκούνται σε αφοριστικά και αναπόδεικτα συμπεράσματα (ενίοτε, οι
"καλοί" υποστηρικτές ανταμείβονται κιόλας -η πρόσληψη
στην συγκεκριμένη Α.Ε. τού ΔΗΜΟΣΙΟΥ, το οποίο τόσο πολύ κατηγορεί ο εν λόγω
κύριος, να έγινε μέσω ΑΣΕΠ;). Τελευταία βρέθηκαν και κάποιοι που προσπαθούν να
μάς παρουσιάσουν «στοιχεία» υποστηρικτικά αυτής τής άποψης. Σε μια τέτοια
περίπτωση θα αναφερθούμε μέσα από δύο
παραδείγματα για να καταλάβουμε τι είδους στοιχεία χρησιμοποιεί η προπαγάνδα
των κυρίαρχων ΜΜΕ.
Κατασκευή 1η
- Ο αριθμός των ΔΥ
Επειδή δεν υπάρχει κανένα επίσημο στοιχείο που να
αποδεικνύει πως οι ΔΥ στην Ελλάδα είναι πολλοί ο δημοσιογράφος κ. Κ. Στ.
ανακάλυψε έναν τρόπο (*). Λέει επ’ αυτού:
«Σύμφωνα
με τα στοιχεία τού ΟΟΣΑ ο Έλληνας φορολογούμενους πληρώνει τις μεγαλύτερες
αναλογικά δαπάνες για μισθούς στον δημόσιο τομέα απ’ όλο τον πολιτισμένο
κόσμο». Προτείνει δε ως λύση
–τι άλλο-
«την δραστική μείωση τού κράτους».
Για να στηρίξει τον ισχυρισμό του για τον μεγάλο αριθμό
ΔΥ στην Ελλάδα χρησιμοποιεί και ένα ραβδόγραμμα από το κείμενο τού ΟΟΣΑ Greece at a Glance Policies for
a Sustainable Recovery (σελ. 4). Στο διάγραμμα αυτό ο αρθρογράφος
βάζει τίτλο «Εργαζόμενοι στο Δημόσιο ως % τού συνόλου των εργαζομένων».
Βλέποντας κανείς τις μπάρες θα έβγαζε –με την βοήθεια και τού κειμένου τού κ.
Κ. Στ.- το συμπέρασμα πως έχουμε τόσους πολλούς ΔΥ όσους και στις χώρες τής
Σκανδιναβίας. Καλό το τρυκ αλλά θα ρωτήσω: γιατί ο κ. Στ. χρησιμοποιεί την
αναλογία εργαζόμενοι στο Δημόσιο/σύνολο εργαζομένων και όχι εργαζόμενοι
στο Δημόσιο/συνολικός πληθυσμός τής χώρας όπως είναι το λογικό; –εκτός και
αν το κράτος υπάρχει μόνο για τούς… μισθωτούς. Και γιατί δεν παίρνει υπόψη του
το συμπέρασμα στο οποίο ο ίδιος ο ΟΟΣΑ, σε άλλη του αναφορά καταλήγει;
«Greece has one of the lowest rates of
public employment among OECD countries, with general
government employing just 7.9% of the total labour force in 2008 . This is a
slight increase from 2000, when the rate was 6.8%. Across the OECD area, the
share of government employment ranges from 6.7% to 29.3%, with an average of
15%.»
Government at a Glance 2011 (σελ.
2)
Είναι απλό. Επειδή έτσι δεν «βγαίνει» η προπαγάνδα. Στην Ελλάδα
α) το ποσοστό απασχόλησης είναι από τα χαμηλότερα τής Ευρωζώνης (57% -το
2002- έναντι 66% στην ΕΕ-15 και 74% στην Σουηδία) και
β) το ποσοστό των μισθωτών στον συνολικό πληθυσμό είναι το μικρότερο στην
Ευρώπη αφού έχουμε πολλούς εισοδηματίες, εμπόρους και αυτοαπασχολούμενους (για
το ποσοστό αυτοαπασχολούμενων στο Entrepreneurship
and the Theory of Taxation των M. Henrekson και T. Sanandaji, σελ.
8).
Στην περίπτωση τής Ελλάδας ο παρονομαστής τού κλάσματος μισθωτοί
Δημοσίου/σύνολο μισθωτών είναι ο μικρότερος δυνατός, άρα το κλάσμα γίνεται
πολύ μεγάλο. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο «βολεύει» τον δημοσιογράφο.
▪ Από την άλλη πλευρά, -πιθανώς επειδή δεν συμφέρει- δεν
έχει… πληροφορηθεί και την Μελέτη
για τις μισθολογικές εξελίξεις στο Δημόσιο που εκπόνησε η ICAP για
το ΥπΟικ.
Στην μελέτη αυτή θα μπορούσε κανείς να βρει τον ακριβή
αριθμό ΔΥ από το 2006 και μετά (αριθμό τον οποίο οι κυβερνητικοί μάς έλεγαν πως
δεν γνώριζαν). Έτσι δεν θα είχε ανάγκη να φαντάζεται 1 ή 1,5 εκατ. ΔΥ.
Στην σελίδα 178 αναφέρεται:
Στο τέλος τού (εκλογικού) έτους 2009 υπηρετούσαν στο
Δημόσιο
|
Μόνιμοι ΔΥ (πλην ενστόλων)
|
544.964
|
|
Έκτακτο προσωπικό
|
77.773
|
|
Ένστολοι
|
149.217
|
|
Σύνολο
|
771.954
|
Στο τέλος τού 2010 υπηρετούσαν στο Δημόσιο
|
Μόνιμοι ΔΥ (πλην ενστόλων)
|
513.351
|
|
Έκτακτο προσωπικό
|
48.303
|
|
Ένστολοι
|
154.343
|
|
Σύνολο
|
715.997
|
Στην κατηγορία «Μόνιμοι ΔΥ (πλην ενστόλων)»
περιλαμβάνονται και δικαστές, διπλωμάτες, γιατροί, καθηγητές ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Ενδεικτική κατανομή ΔΥ (πλην εκτάκτων)
|
Κατηγορία φορέα
|
Προσωπικό (31/12/2010)
|
|
Κεντρικές Υπηρεσίες, Περιφερειακές Υπηρεσίες,
Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, Υπάλληλοι Δικαστηρίων και Φυλακών
|
90.092
|
|
Εκπαιδευτικοί (όλων των βαθμίδων)
|
180.083
|
|
ΑΕΙ και ΤΕΙ (Διοικητικό και Τεχνικό προσωπικό)
|
12.284
|
|
Νοσοκομεία (Νοσηλευτικό, Διοικητικό, Τεχνικό προσωπικό)
|
75.791
|
|
Ιατροί ΕΣΥ
|
12.773
|
|
Λοιπά ΝΠΔΔ
|
35.505
|
|
ΟΤΑ (α΄ και β΄ βαθμού)
|
93.194
|
|
|
499.722
|
|
Σώματα ασφαλείας
|
71.446
|
|
Στρατιωτικοί
|
82.897
|
|
Δικαστές
|
3.672
|
|
|
158.015
|
|
Γενικό Σύνολο
|
657.737
|
▪ Στην σελίδα 50 τής εν λόγω Μελέτης θα μπορούσε να δει επίσης ότι:
«Ο
[…] κλάδος τής
δημόσιας διοίκησης-άμυνας-κοινωνικής ασφάλισης δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα
στην Ελλάδα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη […] η ίδια κατηγορία περιλαμβάνει
και τούς απασχολούμενους στην
άμυνα και στα σώματα ασφαλείας η οποία στην περίπτωση τής Ελλάδας αφορά
δυσανάλογα μεγάλο αριθμό απασχολουμένων.[Στην Ελλάδα το
ποσοστό των ένστολων]
στις 31/12/2009 ανερχόταν […]
στο 3,4% τού μονίμως απασχολούμενου δυναμικού [ενώ] στο Ηνωμένο Βασίλειο […] σε 1,8% […] στην Ιρλανδία 1,4% […] σε άλλες χώρες τής Ε.Ε. θέτουν
το συγκεκριμένο όριο χαμηλότερα τού 1%...»
Και επειδή κάποιοι λένε πως «οι πολλοί κρύβονται στο
ευρύτερο Δημόσιο», στην σελίδα 57 τής ίδιας Μελέτης
υπάρχει η απάντηση. Στην απασχόληση στην Γενική
Κυβέρνηση και στις Δημόσιες
Επιχειρήσεις η Ελλάδα βρίσκεται στην 10η θέση σε 18 χώρες τής ΕΕ.
▪ Όμως ενώ οι γκαιμπελίσκοι μιλούν αστήριχτα για
«πολλούς» ΔΥ, “παραδόξως”, δεν βλέπουν το οφθαλμοφανές: ότι οι ένστολοι είναι
τουλάχιστον 70% πάνω από τον μ.ο. τής ΕΕ (πχ. "Νέα Αστυνομία", Οκτ.
2010, σελ.
5). Κάτι που σημαίνει πως το μισθολογικό κόστος τού Δημοσίου επιβαρύνεται
τουλάχιστον 1% τού ΑΕΠ επιπλέον κατ’ έτος. Φυσικά δεν
βλέπουν, επίσης, ότι οι ένστολοι από τούς 135.728 το 2006, έφτασαν τούς
154.343 το 2010 (αύξηση 13,7% ή σε απόλυτο αριθμό 18.615). Ακριβοί στα πίτουρα…
Να γίνουμε και πιό συγκεκριμένοι. Σύμφωνα με την μελέτη
(παρεμπιπτόντως: ζητώ συγγνώμη από τούς "παπαγάλους" που χρησιμοποιώ
στοιχεία και δεν αναπαράγω τα ψέμματά τους) Public administration employment in
17 OECD nations from 1995 to 2005 (σελ. 14) η Ελλάδα έχει χαμηλότατη αναλογία ΔΥ στον τομέα τής
Διοίκησης, τής Υγείας και τής Παιδείας:
▪ Για λόγους προπαγάνδας,
υποψιάζομαι, πως κανείς δεν έχει «ανακαλύψει» αυτό που έχουν ανακαλύψει οι
συγγραφείς τού The
size and performance of public sector activities in Europe (H.
Handler, B. Koebel, Ph. Reiss, M. Schratzenstaller).Στην μελέτη αυτή, όπως σημειώνουν οι συγγραφείς, ο
αριθμός των ΔΥ υπολογίζεται ως ποσοστό τού πληθυσμού ηλικίας 15 έως 64 χρόνων:
«on the total
population between 15 and 64 years». Με βάση αυτή την λογική
λοιπόν καταλήγουν στο συμπέρασμα:
«While the Scandinavian
countries and France have the largest public sectors, with a share of public
sector employment in the total labour force of more than 20% in 2002, public
employment in Greece, Ireland, the Netherlands, and Germany was about half that
share» (σελ. 4)
και κατατάσσουν την Ελλάδα στις τελευταίες θέσεις τής
Ευρωζώνης όσον αφορά στην αναλογία αριθμός ΔΥ/ενεργός πληθυσμός:
▪ Επειδή μάλιστα
οι Γάλλοι προαλείφονται για εκσυγχρονιστές τής Δημόσιας Διοίκησης τής Ελλάδας
ας κρατήσουμε τον αριθμό των ΔΥ της Γαλλίας:
«France (population: 65
million) has three branches of the civil
service (central government, local government and hospital). Together,
these branches employ 5,2 million
people. Nearly half are employed by the central
government civil service, 31% by the local government civil service and 20% by
the hospital civil service.»
ενώ για την Ελλάδα:
«Number of public sector employees: 369,800
(with 25% in central administrations, 23% in local government and 52% in
public-law establishments)»
Πηγή:
Administration and the Civil Service in the EU 27
▪ Και μια σύγκριση με την Ιρλανδία:
Το τέλος τού
Μνημονίου, το 2014, η Ιρλανδία θα το βρει με 23,3 χιλ.
στρατιωτικούς/αστυνομικούς (μειωμένους κατά 9,2% σε σχέση με το 2008) και 270,8
πολιτικούς ΔΥ (μειωμένους κατά 7,8%). Για να φτάσει η Ελλάδα αυτές τις
αναλογίες των ΔΥ ως προς τον πληθυσμό τής χώρας θα πρέπει να διώξει 75 χιλ.
στρατιωτικούς/αστυνομικούς και να προσλάβει 150 χιλ. πολιτικούς ΔΥ! Τα στοιχεία
για την Ιρλανδία στο http://www.irisheconomy.ie/index.php/2012/08/09/trends-in-public-sector-numbers/
▪ Σύνολο
απασχολούμενου προσωπικού στο Δημόσιο ΚΑΙ στις ΔΕΚΟ (εφημερίδα Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ 17.7.2012)
Κατασκευή 2η
– Το μισθολογικό κόστος των ΔΥ
Η προπαγάνδα έχει ανάγκη να περάσει πως «ο Έλληνας φορολογούμενους πληρώνει τις μεγαλύτερες αναλογικά δαπάνες για
μισθούς στον δημόσιο τομέα απ’ όλο τον πολιτισμένο κόσμο».
Και πρέπει να το «αποδείξει». Έστω και με κανένα
ψεμματάκι. Λέει ο κ. Κ. Στ.:
«40-45
δισ. Ευρώ για μισθούς και συντάξεις…»
επικαλούμενος “στοιχεία” τού Προϋπολογισμού τού 2010.
Παρουσιάζει μάλιστα και πίνακα («Πίνακας
3.1 Δαπάνες τακτικού Π/Υ») στον οποίο φαίνονται οι σχετικές δαπάνες. Όμως ο
προϋπολογισμός αυτός (που καταρτίστηκε τον Νοέμβριο τού 2009) δεν υλοποιήθηκε ποτέ.
Εγώ αντιγράφω από την Εισηγητική
Έκθεση τού Προϋπολογισμού 2012 (σελ. 60, 66 και 67) τις πραγματοποιηθείσες
δαπάνες τού 2010.
|
|
«Προϋπολογισμός» Κ. Στ.
|
Πραγματοποιηθείσες δαπάνες
|
|
Μισθοί κλπ αποδοχές ΔΥ
|
19.310
|
15.658
|
|
Συντάξεις ΔΥ
|
7.069
|
6.253
|
|
Μισθοί & συντάξεις ΔΥ
|
26.379
|
21.911
|
|
Ασφάλιση, περίθαλψη,
κοινωνική προστασία (κυρίως επιχορηγήσεις συντάξεων και προνοιακά επιδόματα
του ΙΤ)
|
16.488
|
15.318
|
|
Σύνολο
|
42.867
|
38.229
|
Έτσι ο
αρθρογράφος, αφενός αυξάνει ετσιθελικά κατά 4,5 δισ.€, από 21,9 σε
26,4 δισ. € (δλδ. κατά 20%!) τις Μισθολογικές δαπάνες τού Δημοσίου, αφετέρου δίπλα
στα μισθολογικά έξοδα τού Δημοσίου «κολλάει» και τις Επιχορηγήσεις προς τα ασφαλιστικά Ταμεία (ΟΓΑ, ΙΚΑ κλπ) αλλά και τις Δαπάνες Κοινωνικής Προστασίας που, φυσικά, δεν έχουν καμμία σχέση με το μισθολογικό κόστος των ΔΥ (βέβαια άλλοι για να βγάλουν 1,5 εκατ.
τούς ΔΥ δεν δίστασαν να συνυπολογίσουν στους ΔΥ και τούς… φαντάρους). Άνετα ο
βιαστικός ή ο απρόσεχτος αναγνώστης μπορεί να φτάσει στο συμπέρασμα που θέλει ο
«καλοθελητής»:
«οι
μισθοί και οι συντάξεις τού Δημοσίου [δλδ. των ΔΥ] φτάνουν τα 40-45 δισ. ευρώ σε
ένα σύνολο εσόδων 50 δισ. ευρώ.»(**)
Η αλήθεια είναι, όπως φαίνεται από τα
στοιχεία τής EUROPEAN COMMISSION (Statistical
Annex of European Economy), πως το μισθολογικό κόστος των ΔΥ στην Ελλάδα είναι
ΑΚΡΙΒΩΣ στον μ.ο. τής ΕΕ ως ποσοστό τού ΑΕΠ (ένα δίκαιο, νομίζω, μέτρο
σύγκρισης).
Να και ένας ωραίος συγκριτικός Πίνακας με οικονομικά
στοιχεία τής Ελλάδας και τής ΕΕ -στην οποία θέλουμε να είμαστε μέλη, τρομάρα
μας:
|
Δημόσιες δαπάνες και έσοδα % τού ΑΕΠ
(Μέσος όρος 1995-2009)
|
|
|
ΕΕ 15
|
Ελλάδα
|
Διαφορά
|
|
Δημόσιες δαπάνες
|
47,8
|
45,3
|
-2,5
|
|
Μισθοί και
συντάξεις Δημοσίων Υπαλλήλων
|
10,8
|
10,9
|
+0,1
|
|
Δαπάνες
εκπαίδευσης
|
5,2
|
2,9
|
-2,3
|
|
Δαπάνες υγείας
|
6,4
|
4,4
|
-2,3
|
|
Δαπάνες
κοινωνικής προστασίας
|
18,8
|
17,2
|
-1,6
|
|
Τόκοι δημοσίου χρέους
|
3,6
|
6,6
|
+3,0
|
|
Άμυνα
|
1,6
|
2,6
|
+1,0
|
|
Δημόσια έσοδα
|
45,5
|
39,3
|
-6,2
|
|
Έσοδα από φόρους
και ασφ. Εισφορές
|
41,3
|
34,1
|
-7,2
|
(Από
το: «Η δημοσιονομική κρίση και ο κοινωνικός μισθός στην Ελλάδα», τού Θανάση Μανιάτη)
Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε την διαφορά στην
παραοικονομία (25% στην Ελλάδα, 15% ο μ.ο. στην ΕΕ), το μισθολογικό κόστος τού
Δημοσίου στην Ελλάδα κατεβαίνει στο 9,9% τού ΑΕΠ, δλδ. μια μονάδα κάτω από τον
μ.ο. τής ΕΕ (ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως θα μπορούσε να ήταν 8,9% αν δεν
είχαμε ένστολους 70% πάνω από τον μ.ο. της ΕΕ). Κι αυτό λέγεται κατά τον
αρθρογράφο «μεγαλύτερες αναλογικά δαπάνες για μισθούς στον δημόσιο
τομέα απ’ όλο τον πολιτισμένο κόσμο». Με μια άλλη
οπτική, στην Ελλάδα το μισθολογικό κόστος τού κατασταλτικού βραχίονα τού
κράτους (ένστολοι, δικαστές) ήταν το 3,5% τού ΑΕΠ ενώ ο μ.ο. στην ΕΕ ήταν
2% (δλδ 73%! μεγαλύτερο από το μέσο ευρωπαϊκό κόστος). Από την άλλη, το
μισθολογικό κόστος του υπόλοιπου κράτους (δλδ τής Δημόσιας Διοίκησης, της
Υγείας και της Παιδείας) ήταν στο 7,3% τού ΑΕΠ όταν μ.ο. στην ΕΕ ήταν 8,8% (δλδ 17% μικρότερο από
το μέσο ευρωπαϊκό κόστος).
Αρθρογράφοι όπως ο Κ. Στ. δεν μπορούν(;) να δουν και κάτι ακόμη: ότι το κράτος εισέπραττε επί χρόνια
φόρους και εισφορές 7,2% τού ΑΕΠ λιγότερους από τον μ.ο. τής ΕΕ-15.
Επίσης, ενώ όμως πολύ εύκολα μπορεί να ανακαλύπτει
μισθολογικά κονδύλια που δεν υπάρχουν, από την άλλη… δυσκολεύεται να δεί ότι το 51,5% τού τακτικού προϋπολογισμού τού 2011 πηγαίνει
στην εξυπηρέτηση τού χρέους (Εισηγητική
Έκθεση Π/Υ οικ. Έτους 2011, σελ. 77).
Κατασκευή 3η
- Πόσο «σοβιετικό» είναι το ελληνικό κράτος;
Και συνεχίζει ο ίδιος κύριος με το ευφυολόγημα που μάς
λανσάρουν το τελευταίο διάστημα:
«…Ελλάδα
[η]
τελευταία σοβιετική οικονομία τής Ευρώπης»
«Σοβιετική οικονομία» με αναλογία στο ΑΕΠ μισθωτή εργασία/κεφάλαιο στο 35/65 (στην ΕΕ 45/55);
«Σοβιετική οικονομία» με αναλογία στην συμμετοχή σε
φόρους μισθωτή εργασία/κεφάλαιο στο 55/45;
«Σοβιετική οικονομία» με πραγματικό φορολογικό συντελεστή
(ITR) στο κεφάλαιο 16% (μ.ο. στην ΕΕ 32%);
«Σοβιετική οικονομία» με 25% εισφοροδιαφυγή;
«Σοβιετική οικονομία» με το 30% τού ΦΠΑ να μην
αποδίδεται;
«Σοβιετική οικονομία» με ανείσπρακτους φόρους/εισφορές 40
δις€;
«Σοβιετική οικονομία» με εργαζόμενους που δεν
δικαιώνονται ποτέ από τα δικαστήρια και εργάζονται «από ήλιο σε ήλιο» χωρίς να
αμείβονται όχι μόνο υπερωρίες αλλά και μισθούς;
«Σοβιετική οικονομία» με επιχειρηματίες που κατασπάραξαν
τα αποθεματικά των ασφαλιστικών Ταμείων;
«Σοβιετική οικονομία» με τις χαμηλότερες δαπάνες στην ΕΕ
σε δημόσια παιδεία και υγεία;
«Σοβιετική οικονομία» όπου το κεφάλαιο μπορεί
να μεταφέρει άνετα και αφορολόγητα τα κέρδη του στο
εξωτερικό μέσω transfer pricing και offshore εταιρειών;
να χτίζει ξενοδοχεία «πάνω στο κύμα»;
να χτίζει και να πουλά 1,5 εκατ. τ.μ. παράνομους
ημιυπαίθριους χώρους;
να λειτουργεί χιλιάδες παράνομες και αδήλωτες
επιχειρήσεις;
να χτίζει παράνομα ολόκληρες εκτάσεις (όπως ο “Ελαιώνας”
και πάμπολλες καμμένες δασικές εκτάσεις);
να πτωχεύει δολίως όποτε θέλει;
να κάνει στην Ελλάδα το 0,3% των επενδύσεων τής ΕΕ αλλά
να εισπράττει το 5% των κερδών τής ΕΕ;
να εισπράττει σε 26 χρόνια (από το 1985 έως το 2011)
τόκους 221 δις€ αντί να πληρώνει φόρους;
Μάλλον για τον πιό άγριο και τον πιό αρπακτικό καπιταλισμό μοιάζει η «σοβιετική» Ελλάδα.
---
(*) Υπάρχουν και χειρότερα. Γράφει ένας καθηγητής Χρηματοοικονομικής ελληνικού πανεπιστημίου (και ταυτοχρόνως Σύμβουλος Οικονομικών
Μελετών μεγάλης ιδιωτικής
ελληνικής Τράπεζας):
«Η Ελλάδα διαφοροποιείται από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες ως προς δυο κυρίως
δημοσιονομικά χαρακτηριστικά. Πρώτον, στον τομέα των εσόδων, η Ελλάδα είναι από
τις χώρες με τα χαμηλότερα έσοδα του Δημοσίου ως ποσοστό του ΑΕΠ. Το 2009, τα
έσοδα του ελληνικού Δημοσίου από φόρους εκτιμώνται στο 20% του ΑΕΠ, ποσοστό
αρκετά χαμηλότερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο που είναι 29%. Επιπλέον, το
ποσοστό των εσόδων του δημοσίου φαίνεται να μειώνεται διαχρονικά, από 27% το
2000 σε 20% το 2009. […]
Δεύτερον, η Ελλάδα συντηρεί έναν συγκριτικά μεγαλύτερο
δημόσιο τομέα. Χαρακτηριστικά, οι δαπάνες για δημόσια απασχόληση (μισθοί και
συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων) στην Ελλάδα απορροφούν το 55% των εσόδων του
δημοσίου από φόρους, σε σχέση με 38% στην Ευρώπη των 27.»
Τι μπορεί να υπολογίσει ένας μαθητής τής Γ
Δημοτικού;
Στην Ελλάδα το κράτος στα 100€ ΑΕΠ εισπράττει
με μορφή φόρων τα 20€ και με το 55% αυτών πληρώνει μισθούς και συντάξεις ΔΥ.
Άρα 55% x 20€ = 11€.
Στον μ.ο. της ΕΕ το κράτος στα 100€ ΑΕΠ
εισπράττει με μορφή φόρων τα 29€ και με το 38% αυτών πληρώνει επίσης μισθούς
και συντάξεις ΔΥ. Άρα 38% x 29€ = 11€.
Ένα παιδί 9 ετών μπορεί να συμπεράνει ότι το
μισθολογικό κόστος τού Δημοσίου στην Ελλάδα ήταν ακριβώς στον μ.ο. της ΕΕ. Και
τι συμπεραίνει ένας ολόκληρος καθηγητής; Ότι «η Ελλάδα συντηρεί έναν συγκριτικά μεγαλύτερο δημόσιο τομέα»! Ναι, γι’ αυτόν το
11% στην Ελλάδα είναι «μεγάλο» αλλά το 11% στην ΕΕ είναι… μικρό.
Και αυτό το λέει καθηγητής ΑΕΙ. Εκτός κι αν την απλή αριθμητική την ξεχνάμε
όταν εργαζόμαστε για τις ιδιωτικές Τράπεζες (αλήθεια αμείβεται ΚΑΙ από την
Τράπεζα ο κ. καθηγητής; Και πόσο ηθικό είναι αυτό;).
(**) Τι (τυχαία;) ομοιότης με τα "στοιχεία"
Πάγκαλου:
«Το 70% των
δαπανών του κράτους είναι για μισθούς και συντάξεις, έτσι δεν είναι; Ε, λοιπόν,
γι' αυτό είπα ότι όλοι μαζί τα φάγαμε!»
Σχετικά
1. Η ακτινογραφία
τού Δημόσιου Τομέα στην ΕΕ
2. Στόχος: ό,τι
δημόσιο. Όπλο; Το ψέμμα
3. Κι όμως έχουμε τούς λιγότερους
Δημοσίους Υπαλλήλους
4. Ο γενικός μέσος μισθός το 2009 (κατά ΕΛΣΤΑΤ το 2024)
Τα
«κλεμμένα»
Και καταλήγει ο ίδιος δημοσιογράφος Κ. Στ.:
«Οι
δημόσιοι υπάλληλοι εξανίστανται γιατί στοχοποιούνται με τη κρίση, και
παπαγαλίζουν την συνθηματολογία των αριστεριστών [είναι και άσχετος
ο όρος, αλλά ας το προσπεράσουμε]
για την εγγενείς αντιφάσεις τού καπιταλισμού που ευθύνονται για την ελληνική
κρίση» λέει ο Κ. Στ.
Οι «εγγενείς αντιφάσεις τού καπιταλισμού» είναι όντως
υπεύθυνες για τις επαναλαμβανόμενες κρίσεις τού συστήματος (αλλά και για την
φτώχεια και τα δεκάδες εκατομμύρια των νεκρών των πολέμων που έγιναν -και
γίνονται- για την καταλήστευση του παραγόμενου πλούτου). Το περιγράφει ο… αριστεριστής
Ν. Ρουμπινί (WSJ, 11/8/10 –οι υπογραμμίσεις δικές μου):
«Οι επιχειρήσεις […] υποστηρίζουν ότι
προχωρούν σε περικοπές επειδή υπάρχει υπερβολική προσφορά […] Ωστόσο εδώ
υπάρχει ένα παράδοξο… Αν δεν
προσλαμβάνεις εργάτες, δεν υπάρχει και αρκετό εργατικό εισόδημα
[…] ούτε αρκετή τελική ζήτηση.
Στην πραγματικότητα, τα τελευταία δυο – τρία χρόνια είχαμε μια επιδείνωση,
διότι υπήρξε μια ογκώδης ανακατανομή εισοδήματος από την εργασία προς το
κεφάλαιο, από τους μισθούς προς τα κέρδη, ενώ η ανισότητα των εισοδημάτων έχει
αυξηθεί… Έτσι, η ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου κάνει το πρόβλημα
τής ανεπαρκούς ζήτησης ακόμη χειρότερο. Ο Καρλ Μαρξ το είχε αντιληφθεί σωστά.
Σε κάποιο σημείο, ο καπιταλισμός μπορεί να
αυτοκαταστραφεί. Δεν μπορείς να αποσπάς εισόδημα από την εργασία στο κεφάλαιο,
χωρίς να έχεις υπερβάλλουσα προσφορά και έλλειμμα γενικής ζήτησης. Αυτό είναι
που έχει συμβεί. Νομίζαμε ότι οι αγορές λειτουργούν. Δεν λειτουργούν. Το άτομο
μπορεί να είναι ορθολογικό. Η
εταιρεία, προκειμένου να επιβιώσει και να ευημερήσει, μπορεί να σπρώχνει τα
εργατικά κόστη όλο και πιο χαμηλά. Ωστόσο τα εργατικά κόστη είναι το εισόδημα
και η κατανάλωση κάποιου άλλου. Γι’ αυτό είναι μια
αυτοκαταστροφική διαδικασία»
