Ο ιμπεριαλισμός στον Ινδο-Ειρηνικό: μια εισαγωγή (μέρος 1ο/3)

 

Ο ιμπεριαλισμός στον Ινδο-Ειρηνικό: μια εισαγωγή

των John Bellamy Foster και Brett Clark

Η εκλογή Τραμπ θα επαναφέρει σε πρώτη γραμμή την επιθετικότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στον κυριότερο ανταγωνιστή του, την Κίνα. Φυσικά δεν είναι μόνο θέμα Τραμπ καθώς η Κίνα είναι στο στόχαστρο ολόκληρης της αστικής τάξης των ΗΠΑ και του βαθέως κράτους της. Απλώς οι Δημοκρατικοί επέλεξαν ως πρώτο στόχο την Ρωσία με στόχο την συνθηκολόγηση της και την επιστροφή στην εποχή Γέλτσιν ώστε και τον πλούτο της να αρπάξουν και να περικυκλώσουν την Κίνα από τα βόρεια σύνορα της. Αναδημοσιεύω εδώ μεταφρασμένο σε τρία μέρη ένα σχετικό άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Μonthly Review   

 

Χάρτης που δείχνει τοποθεσίες επιλεγμένων στρατηγικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων των ΗΠΑ (που υποδεικνύονται με αστέρια) κατά μήκος της πρώτης και της δεύτερης αλυσίδας νησιών στον Ινδο-Ειρηνικό.

 

Ο όρος «Ινδο-Ειρηνικός» είναι ένας όρος με μακρά ιστορία στο λεξικό του ιμπεριαλισμού. Προέρχεται από τα γραπτά του Karl Haushofer, του κορυφαίου Γερμανού γεωπολιτικού θεωρητικού, στο έργο του (1924) Γεωπολιτική του Ειρηνικού Ωκεανού και σε πολλά άλλα έργα του. Ο Haushofer ήταν Γερμανός στρατιωτικός ακόλουθος στην Ιαπωνία το 1908–1909 και ταξίδεψε πολύ στην Ανατολική Ασία. Ως αποτέλεσμα αυτών των εμπειριών, αναδείχθηκε σε σημαντικό γεωπολιτικό αναλυτή. Υπηρέτησε ως διοικητής ταξιαρχίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, φτάνοντας στο βαθμό του στρατηγού μέχρι το τέλος του πολέμου. Ο Ρούντολφ Ες, ο οποίος ήταν υπασπιστής του Haushofer και αργότερα φοιτητής του, ήταν ένας από τους κύριους μαθητές του. Το 1920, ο Ες εντάχθηκε στο Ναζιστικό Κόμμα. Μετά το “πραξικόπημα της Μπυραρίας” του 1923, όταν ο Χίτλερ και ο Ες ήταν φυλακισμένοι στο Φρούριο του Λάντσμπεργκ, ο Haushofer παρέδωσε μαθήματα γεωπολιτικής και στους δύο, ενώ ο Χίτλερ υπαγόρευσε το Μάιν Κάμπφ στον Ες. Μια δεκαετία αργότερα, όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία στη Γερμανία, ο Ες ορίστηκε αναπληρωτής Φύρερ του Ναζιστικού Κόμματος. Δημιουργήθηκε μια ειδική έδρα καθηγητή στην Αμυντική Γεωγραφία για τον Haushofer στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου.

Ο χαρακτηρισμός του Ινδο-Ειρηνικού ως γεωπολιτικής περιοχής προέκυψε στο πλαίσιο της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής στρατηγικής του Haushofer, με σκοπό να χαράξει μια νέα «Παν-περιφέρεια» (παρόμοια με την Παναμερικανική υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ) στην Άπω Ανατολή, υπό την ηγεσία της Γερμανίας, της Ιαπωνίας και της Ρωσίας/ΕΣΣΔ. Στόχος ήταν να ξεπεραστεί ο βρετανικός και ο αμερικανικός αποικιακός έλεγχος του Ινδικού Ωκεανού και των περιοχών του Δυτικού Ειρηνικού, αποσκοπώντας στη δημιουργία μιας νέας Ινδο-Ειρηνικής αυτοκρατορίας υπό γερμανο-ιαπωνική ηγεμονία που θα ήταν ικανή να αντιμετωπίσει σε παγκόσμιο επίπεδο την κυριαρχία της ευρωατλαντικής υπερ-περιφέρειας από τις παλιές αποικιακές δυνάμεις. Σε αντίθεση με τον ευρωατλαντικό, ο αγγλοαμερικανικός ιμπεριαλιστικός έλεγχος του Ινδο-Ειρηνικού θεωρήθηκε από τον Haushofer ως ευάλωτος σε μια γερμανο-ευρασιατική συμμαχία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Haushofer θεμελίωσε την ανάλυσή του στην αντίληψη περί ενός «ιμπεριαλιστικά αμφισβητούμενου Ειρηνικού».

Οι ιδέες του Haushofer προσέλκυσαν τεράστιο ενδιαφέρον στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι και κατά την διάρκεια του Β ΠΠ. Σύμφωνα με την άποψη του Hans W. Weigert σε άρθρο του στο περιοδικό Foreign Affairs του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων τον Ιούλιο του 1942, η Γεωπολιτική του Ειρηνικού Ωκεανού του Haushofer ήταν «η Βίβλος της γερμανικής γεωπολιτικής», που συνήθως θεωρείται στις Ηνωμένες Πολιτείες ως “υπερεπιστήμη”. Στο West Point, θεωρείτο ότι ο Haushofer είχε καταστήσει δυνατές τις νίκες του Χίτλερ τόσο στην διάρκεια της ειρήνης όσο και στην διάρκεια του πολέμου. Στο άρθρο του Weigert στο Foreign Affairs, ο Haushofer καταδικαζόταν επειδή διέρρηξε «την ενότητα της λευκής φυλής» στην υπεράσπιση μιας συμμαχίας με την Ιαπωνία και άλλες ευρασιατικές δυνάμεις εναντίον της Βρετανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γαλλίας. (Ο ίδιος ο Haushofer ήταν ρατσιστής, έχοντας χαρακτηρίσει τη Γαλλία ως «μισοαφρικανική δύναμη» και χρησιμοποιώντας την έννοια των «κυρίαρχων φυλών»). «Το γερμανο-ρωσικό σύμφωνο μη επίθεσης της 9ης Αυγούστου 1939», παρατήρησε ο Weigert, «ήταν ο μεγαλύτερος θρίαμβος του Haushofer». Έθεσε την πιθανότητα μιας κεντροευρωπαϊκής-ευρασιατικής συμμαχίας και μιας παγκόσμιας κυριαρχίας της «Παγκοσμίας νήσου» της Ευρασίας, για την οποία είχε προειδοποιήσει ο Halford Mackinder, ο Βρετανός θεμελιωτής της γεωπολιτικής. Το 1939, μετά το Σύμφωνο Μη Επίθεσης, ο Haushofer έγραψε: «Τώρα επιτέλους, η συνεργασία των δυνάμεων του Άξονα και της Άπω Ανατολής στέκεται σταθερά μπροστά από τη γερμανική ψυχή. Επιτέλους, τώρα υπάρχει η ελπίδα επιβίωσης ενάντια στην πολιτική Anaconda [την στραγγαλιστική περικύκλωση] των δυτικών δημοκρατιών».

Ο Haushofer απολάμβανε τα «εξωτερικά λαμπρά επιτεύγματα του ιμπεριαλισμού». Αντί να είναι ο εχθρός της ανθρωπότητας, όπως χαρακτηρίστηλε από τους «μαρξιστές υλιστές», ο ιμπεριαλισμός ήταν γι' αυτόν μια εκδήλωση του δαρβινικού αγώνα «για τη διατήρηση της ζωής», προϊόν της «θέλησης για εξουσία» και της ορμής για «ζωτικό χώρο» (Lebensraum). Θαύμαζε όχι μόνο αυτό ότι έβλεπε ως την εξαιρετικά βίαιη ιστορία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αλλά και την επιδέξια «κατοπτρική γραφή» Αμερικάνων γεωπολιτικών στοχαστών όπως ο Isaiah Bowman, οι οποίοι κατάφεραν να αντικατοπτρίσουν την εικόνα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού έτσι ώστε να φαίνεται ότι είναι αντι -ιμπεριαλισμός. Στην πραγματικότητα, η αμερικανική ιμπεριαλιστική δύναμη, τόσο η πραγματική όσο και η δυνητική, ήταν, επέμεινε ο Haushofer, «αξεπέραστη» στον κόσμο.

Τόσο τρομακτική ήταν η γεωπολιτική ανάλυση του Haushofer για τις κυρίαρχες αποικιακές δυνάμεις στη Δύση, κατά τη διάρκεια του κύματος αγώνων αποαποικιοποίησης μετά τον Β ΠΠ -μαζί με την έκθεση του Haushofer για την αληθινή φύση του βρετανικού και αμερικανικού ιμπεριαλισμού- που ο όρος γεωπολιτική ουσιαστικά απαγορεύτηκε από τη δημόσια συζήτηση στην Δυτική ψυχροπολεμική ιδεολογία για δεκαετίες. Ωστόσο, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ένας πολύ πιο «γυμνός ιμπεριαλισμός» επανεμφανίστηκε στον αγώνα των ΗΠΑ για τη μονοπολική παγκόσμια κυριαρχία. Ακόμη πιο πρόσφατα, όπως έγραψαν οι Timothy Doyle και Dennis Rumley στο The Rise and Return of the Indo-Pacific, η κλασική γεωπολιτική έχει «επανέλθει» πλήρως στο πλαίσιο του νέου Ψυχρού Πολέμου» όπως διαμορφώνεται από τη σύγκρουση των ΗΠΑ με την Κίνα.

Ωστόσο, καθ' όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου (1946-1991), η γεωπολιτική, αν και δεν προβαλλόταν δημόσια ως τέτοια, είχε αποτελέσει τη βάση της ανάπτυξης της μεγάλης ιμπεριαλιστικής στρατηγικής των ΗΠΑ. Τέτοιες απόψεις συνδέθηκαν με τους Nicholas Spykman, Dwight D. Eisenhower, Dean Acheson, George Kennan, Paul Nitze, John Foster Dulles, Henry Kissinger, Eugene Rostow, Zbigniew Brzezinski και Alexander Haig, μαζί με το Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων, γνωστοί ως «ιμπεριαλιστικό διανοητικό τραστ».

Όπως και στην περίπτωση της «γεωπολιτικής», ο όρος «Ινδο-Ειρηνικός» ουσιαστικά αποκλείστηκε από τη δημόσια συζήτηση για πολλά χρόνια λόγω της συσχέτισής του με τις δυνάμεις του Άξονα και λόγω του αρχικού πλαισίου στο οποίο είχε εμφανιστεί, το οποίο αμφισβητούσε τη βρετανική, την αμερικανική και τη γαλλική αποικιοκρατία στη Νότια και στην Ανατολική Ασία, ακόμα και αν προερχόταν από μια ανταγωνιστική ιμπεριαλιστική οπτική. Σήμερα, ωστόσο, η πρώιμη αντίληψη περί «ιμπεριαλιστικά αμφισβητούμενου Ειρηνικού» διατηρείται ως έχει. Αν και δεν στοχεύει πλέον στην αμφισβήτηση του ρόλου των ΗΠΑ και της Βρετανίας ως ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στον Ινδικό Ωκεανό και στον δυτικό Ειρηνικό, όπως στην αρχική σύλληψη του Haushofer, η κατηγορία του Ινδο-Ειρηνικού εκπροσωπεί πλέον μια ιμπεριαλιστική μεγάλη στρατηγική περικύκλωσης και στρατηγικής οριοθέτησης της Κίνας, η οποία θεωρείται ως «αναθεωρητική δύναμη» που απειλεί την κυριαρχούμενη από τις ΗΠΑ «διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες». Τα τελευταία χρόνια οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αυτοανακηρυχθεί στα έγγραφά τους ως μια Ινδο-Ειρηνική δύναμη, η οποία επιζητά να εδραιώσει την κυριαρχία τους σε μεγαλύτερο μέρος της περιοχής. Όπως δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Antony J. Blinken το 2021, «οι ΗΠΑ διαχρονικά ήταν, είναι και θα είναι πάντα ένα έθνος του Ινδο-Ειρηνικού. Αυτό είναι ένα γεωγραφικό γεγονός, από τις παραθαλάσσιες πολιτείες του Ειρηνικού μέχρι το Γκουάμ, έως τις περιοχές (αποικίες) μας σε όλο τον Ειρηνικό».

Ο σύμμαχος των ΗΠΑ, ο Ιάπωνας Πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε ηγήθηκε αυτής της μεγάλης στρατηγικής μετάβασης, εισάγοντας την έννοια της σύγκλισης του Ινδικού και του Ειρηνικού Ωκεανού το 2007, ως μέρος μιας προσπάθειας να θεμελιώσει ένα στρατηγικό διάλογο με την Ινδία στοχεύοντας την Κίνα. Ωστόσο, η πρώτη χρήση του όρου «Ινδο-Ειρηνικός» από έναν σημαντικό πολιτικό ηγέτη στην περίοδο μετά τον Β ΠΠ ήταν σε μια ομιλία της Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον στη Χαβάη το 2010 καθώς προετοιμαζόταν για μια μεγάλη ασιατική περιοδεία, κατά την οποία παρουσίασε τον Ινδο-Ειρηνικό ως μια γεωπολιτική ιδέα για μια νέα, ευρύτερη στρατηγική συμμαχία στην Ασία. Η ομιλία της και ολόκληρο το ταξίδι της στην Ασία είχαν σκοπό να λειτουργήσουν ως προοίμιο της «Στροφής προς την Ασία» του Προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα το επόμενο έτος. Στην ομιλία της Κλίντον, η «η Ινδο-Ειρηνική λεκάνη» αποτελούσε τη βάση για το ινδικό Πολεμικό Ναυτικό που επιχειρεί σε συντονισμό με το Ναυτικό των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή και ιδιαίτερα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, ως τμήμα μιας διαδικασίας «ολοκληρωτικής εμπλοκής» και «εμπροσθοβαρούς ανάπτυξης». Το γεγονός ότι η νέα στρατηγική του Ινδο-Ειρηνικού στόχευε απευθείας τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας αφηνόταν να εννοηθεί από τα συμφραζόμενα σε κάθε γραμμή της ομιλίας της Κλίντον, ακόμη και αν αυτό δεν ειπώθηκε ξεκάθαρα.

Η ομιλία της Κλίντον το 2010 σχεδιάστηκε επίσης για να ενισχύσει την αναβίωση του Τετραμερούς Διαλόγου για την Ασφάλεια (Quad) μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας και της Ινδίας. Ο διάλογος της Quad είχε διακοπεί κατά την διακυβέρνηση του Αυστραλού πρωθυπουργού Kevin Rudd και αναζωογονήθηκε το 2010 από τη διάδοχό του Julia Gillard λίγους μήνες πριν την ομιλία της Κλίντον. Ως εκ τούτου, η αναφορά της Κλίντον στη «Ινδο-Ειρηνική λεκάνη» ως το νέο πεδίο δραστηριοποίησης του αμερικανικού στρατού, σε συντονισμό με την Ινδία, έγινε σε τέτοια στιγμή ώστε να δοθεί στρατηγική σημασία στην αναβιωμένη Quad, σηματοδοτώντας τη δυνατότητα για μια ευρύτερη ευθυγράμμιση κατά της Κίνας η οποία είχε σκοπό να συμπεριλάβει την Ινδία (αν και η Ινδία δεν έχει συνάψει αμυντική συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες). Παρά το γεγονός ότι αναφέρθηκε μόνο εν συντομία από την Κλίντον, η δραματική αλλαγή που αντιπροσώπευε η αναφορά στον Ινδο-Ειρηνικό έγινε αμέσως εμφανής. Ο όρος διαδόθηκε γρήγορα, από το επόμενο κιόλας έτος, από τους δύο βασικούς στρατιωτικούς συμμάχους των ΗΠΑ στον Δυτικό Ειρηνικό, την Ιαπωνία και την Αυστραλία, καθώς και στα στρατηγικά έγγραφα των ΗΠΑ. Ωστόσο, υπό τον Ομπάμα, ο Ινδο-Ειρηνικός εξακολουθούσε να γίνεται αντιληπτός απλώς ως μια επαφή ωκεανών που εκτείνεται από την ανατολική ακτή της Αφρικής έως τον Δυτικό Ειρηνικό έξω από τη σφαίρα της κυριαρχίας των ΗΠΑ (πέραν των αποικιών της στην περιοχή – δλδ της Γκουάμ και της Αμερικανικής Σαμόα).

Η Εθνική Στρατηγική Ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών του 2017 υπό τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ επικεντρώθηκε στον Ινδο-Ειρηνικό ως τη βασική στρατηγική περιοχή παγκοσμίως, με επίκεντρο έναν πιθανό πόλεμο με την Κίνα. Σύμφωνα με αυτή τη νέα αντίληψη, η Διοίκηση Ειρηνικού των ΗΠΑ (USPACOM) μετονομάστηκε σε Διοίκηση Ινδο-Ειρηνικού των ΗΠΑ (USINDOPACOM). Ο νέος στρατηγικός χάρτης του Ινδο-Ειρηνικού, που σκιαγράφησε το πεδίο επιχειρήσεων της USINDOPACOM, ανέδειξε τον Ινδο-Ειρηνικό ως το βασικό στρατηγικό θέατρο για την σύγκρουση με την Κίνας σε αυτό που σήμερα αναφέρεται ευρέως στους κυβερνητικούς και στρατηγικούς κύκλους των ΗΠΑ ως «Νέος Ψυχρός Πόλεμος» κατά της Κίνας. Ως εκ τούτου, η USINDOPACOM (βλ. Χάρτη 1) μετατόπισε ολόκληρο τον χάρτη του Ινδο-Ειρηνικού προς τα ανατολικά, σε σύγκριση με την προηγούμενη σύλληψη υπό την κυβέρνηση Ομπάμα, καλύπτοντας πλέον την περιοχή από τα δυτικά σύνορα της Ινδίας έως τις ακτές του Ειρηνικού των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτή περιλαμβάνει την πολιτεία της Χαβάης καθώς και τα αποικιακά εδάφη των ΗΠΑ στον Ειρηνικό, φέρνοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκάθαρα στον Ινδο-Ειρηνικό. Είναι αυτός ο στρατιωτικός-στρατηγικός χάρτης που διαμορφώθηκε από την USINDOPACOM ο  οποίος κυριαρχεί πλέον σε όλες τις στρατηγικές συζητήσεις για την υπερ-περιφέρεια από τις ΗΠΑ, χαρακτηριζόμενος από μια αλυσίδα βάσεων, οι οποίες, σε συνδυασμό με αυτές της Κεντρικής Διοίκησης των Ηνωμένων Πολιτειών (USCENTCOM), προορίζονται να αποτελέσουν μια «γιγάντια θηλιά» γύρω από την Κίνα. Οι περιγραφές του Ινδο-Ειρηνικού με πιο οικονομικά προσανατολισμό, όπως η περιγραφή του Καναδά, δεν περιλαμβάνουν τις Ηνωμένες Πολιτείες (ή τον Καναδά), αλλά αντιθέντως περιορίζονται σε «σαράντα οικονομίες» στην περιοχή, συμπεριλαμβάνοντας μια ενιαία οντότητα ολόκληρη την ομάδα των νησιωτικών χωρών του Ειρηνικού, ορισμένες από τις οποίες είναι αποικίες/εδάφη των ΗΠΑ.

Χάρτης 1. Χάρτης της USINDOPACOM Χάρτης του Ινδο-Ειρηνικού, Περιοχή Ευθύνης

Πηγή: “About USINDOPACOM: Area of ​​Responsibility”, Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ, pacom.mil

Οι Ηνωμένες Πολιτείες στα στρατηγικά τους έγγραφα έχουν επισήμως χαρακτηρίσει την Κίνα ως «αναθεωρητική δύναμη», που υποστηρίζεται από τη Ρωσία, η οποία χαρακτηρίζεται ως «εχθρικό κράτος», ενώ ο όρος «κράτος-παρίας» αποδίδεται στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας (Βόρεια Κορέα). Η Κίνα θεωρείται ως ο κύριος εχθρός της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής μεγάλης στρατηγικής, καθώς είναι μια ταχέως αναπτυσσόμενη οικονομία (όντας η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, και πιθανότατα σύντομα να ξεπεράσει αυτήν των Ηνωμένων Πολιτειών από αυτή την άποψη) και λόγω της άρνησής της να αποδεχτεί την ιμπεριαλιστική «διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες» υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, που εισήχθη στο τέλος του Β ΠΠ. Στη Στρατηγική του Ινδο-Ειρηνικού του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ του 2019, αναφέρεται ότι ο πρωταρχικός στρατηγικός στόχος είναι να διατηρηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες ως η «προεξάρχουσα στρατιωτική δύναμη», τόσο στον Ινδο-Ειρηνικό όσο και παγκοσμίως. Αυτό μεταφράζεται στις προσπάθειες των ΗΠΑ να επιβραδύνουν την πρόοδο της Κίνας, περιορίζοντας ταυτοχρόνως την προοπτική της για παγκόσμια ισχύ. Οι περισσότερες στρατηγικές των ΗΠΑ για τη νίκη στο Νέο Ψυχρό Πόλεμο με στόχο την Κίνα αποσκοπούν σε μια στρατηγική-γεωπολιτική ήττα της τελευταίας η οποία θα ανέτρεπε τον Κινέζο Πρόεδρο Xi Jinping και θα κατέστρεφε το τεράστιο κύρος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, οδηγώντας σε αλλαγή καθεστώτος εκ των έσω και στην υποταγή της Κίνας στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ εξωτερικά.

Φαινομενικά, αυτές οι ενέργειες πρόκειται να ληφθούν για την υπεράσπιση της ίδιας της περιοχής του Ινδο-Ειρηνικού ως απάντηση στον λεγόμενο «εκβιασμό και επιθετικότητα» της Κίνας. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον δυσκολεύεται πολύ να βρει περιπτώσεις τέτοιας επιθετικότητας. Είναι αλήθεια ότι η Κίνα, όπως κάθε μεγάλη δύναμη, έχει επιδιώξει να εδραιώσει την κυριαρχία της και την περιοχή ελέγχου της στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας για στρατηγικούς και οικονομικούς λόγους βάζοντας την έτσι σε εδαφικές διαμάχες με τις Φιλιππίνες και άλλες χώρες. Το Πεκίνο είναι επίσης απολύτως προσηλωμένο στην πολιτική της Μίας Κίνας που υποστηρίζεται από σχεδόν όλες τις χώρες στον κόσμο -συμπεριλαμβανομένων, επίσημα, και των Ηνωμένων Πολιτειών-, σύμφωνα με την οποία η Ταϊβάν παραμένει μέρος της Κίνας, αν και με ξεχωριστή κυβερνητική αρχή, με την προσδοκία της τελικής επανένωσής της με την ηπειρωτική χώρα. Ωστόσο, στον Ινδο-Ειρηνικό συνολικά, τίποτα από αυτά δεν έχει οδηγήσει σε φόβους για στρατιωτική επιθετικότητα από την πλευρά της Κίνας, με τις κατά κεφαλήν στρατιωτικές δαπάνες σχεδόν σε όλα τα κράτη της Ανατολικής Ασίας (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων με αμυντικές συνθήκες με τις Ηνωμένες Πολιτείες και εκείνων χωρίς), να μειώνονται τις τελευταίες μία-δύο δεκαετίες, αν και η Ουάσιγκτον επιδίωξε να το αλλάξει αυτό τα τελευταία χρόνια. Αντιθέτως, είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες που βλέπουν την άνοδο της Κίνας ως απειλή για τη δική τους παγκόσμια υπεροχή, με την περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού να θεωρείται όλο και περισσότερο ως ο κεντρικός τόπος στον Νέο Ψυχρό Πόλεμο, που ωθεί όλη την ανθρωπότητα προς έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Συνεχίζεται